Voor mensen uit het onderwijs die niet meer kunnen werken vanwege long covid, moet een wettelijke regeling komen, zoals in de jaren 30 van de vorige eeuw het geval was voor leraren met tuberculose. Dat stellen conservator Jacques Dane van het Nationaal Onderwijsmuseum in Dordrecht en onderwijsadviseur Henk Sissing in een opiniestuk in het Nederlands Dagblad.
In 1934 werd de Wet Bescherming Leerlingen van kracht. In deze wet stond onder andere dat ’tuberculoseverlof onder goedkeuring van den Minister van Onderwijs met behoud van de volle wedde verleend’ werd ‘voor ten hoogste twee jaar, terwijl daarna, weder onder goedkeuring van den Minister, verlenging met een derde jaar’ mogelijk was.
Dane en Sissing leggen in hun opiniestuk uit dat het tweede kabinet-Colijn te kampen had met een hardnekkige economische crisis, maar dat er desondanks voor chronisch zieke leerkrachten na drie jaar een vervolgoplossing was. Na ontslag wegens de langdurige gevolgen van tbc volgde een financiële compensatie ’ten laste van het Rijk’.
Volgens Dane en Sissing biedt de onderwijsgeschiedenis hier een ‘adequate oplossing en troost’ voor mensen uit het onderwijs die te kampen hebben met langdurige gevolgen van een coronabesmetting. ‘Voor veel leerkrachten en hun gezinnen zal een long-covid-wet, gemodelleerd naar de Wet Bescherming Leerlingen uit 1934, een enorme opluchting zijn.’